عکاسی

عکاسی با سرعت بالا (High-speed photography) یک راه فوق العاده برای ثبت برخی از افکت های جذاب و دیدنی است. ثابت کردن حرکت یک شیء که سطح آب را می شکافد، عکس خیره کننده ای به وجود می آورد.

تنظیمات ممکن است پیچیده به نظر برسد، اما تمام چیزی که مورد نیاز است کمی آماده سازی از قبل، کمی اطلاعات در مورد عکاسی و فلاش، و مقدار زیادی صبر و شکیبایی است! ما از یک لنز ماکرو استفاده کردیم اما یک زوم استاندارد نیز این کار را انجام خواهد داد.

ما به شما نشان خواهیم داد که چطور استودیوی عکاسی رومیزی خود را ایجاد کرده و دوربین و فلاش خود را برای ثبت برخی از حرکات با سرعت بالا تنظیم کنید. هدف ما ثبت گیلاس است درست بعد از این که سطح آب را می شکافد، اما قبل از این که به ته ظرف فرو برود.

به منظور فریز یا ثابت کردن حرکت دقیقا در همان لحظه ای که گیلاس به داخل آب می افتد و آب به بیرون می پاشد، ما از فلاش اکسترنال استفاده خواهیم کرد. با نورپردازی آب از کنار (نورپردازی از پهلو)، ما عمق بیشتری به دست آورده و از ثبت سایه های تند و زننده جلوگیری خواهیم کرد.

این یک علم دقیق نیست، بنابراین به دست آوردن زمان مناسب کمی بر حسب تجربه است. بنابراین منتظر چه چیزی هستید؟ چند میوه بردارید و بیایید شروع کنیم.

مُد نوردهی دستی برای کنترل کامل

در مُد نوردهی دستی (M) ، سرعت شاتر را بر روی حداکثر سرعت همگام سازی فلاش (۱/۱۸۰ تا ۱/۲۵۰ ثانیه) تنظیم کنید. یک دیافراگم کوچک (مثلا f/8) برای به دست آوردن یک عمق میدان خوب تنظیم کرده و برای عکس های عاری از نویز ایزو را پایین تنظیم کنید.

فلاش فرمانده یا مَستِر (Master)

برای تنظیم فلاش پاپ آپ به عنوان مستر (فرمانده – Master)، به تنظیمات کنترل فلاش (Flash Control) بروید و Flash Firing را فعال (Enable) کنید. Built-in Flash Func را انتخاب کنید، به پایین اسکرول کنید تا به Wireless Func برسید، Set را فشار دهید. گزینه تنها تریگر (زده شدن) فلاش اکسترنال را انتخاب کنید (در تصویر فوق نشان داده شده).

لنزک: برای تنظیم فلاش پاپ بر روی مُد فرمانده (Master/Commander) در دوربین های نیکون، تصویر موجود در این مطلب (اینجا کلیک کنید)، شما را راهنمایی خواهد کرد.

تنظیم فلاش روی بَرده یا Slave

فلاش اکسترنال خود را بر روی تنظیمات بی سیم بَرده (فرمانبر – Slave) و کانال یکسان با دوربین تنظیم کنید (اگر دوربین روی کانال ۱ است فلاش را نیز روی کانال ۱ بگذارید). قدرت فلاش دستی (Manual flash power) را انتخاب کنید و می توانید خروجی را از طریق منوی تنظیمات فلاش دوربین تنظیم کنید. ما با قدرت ۱/۴ شروع کردیم.

پیش فوکوس (فوکوس از قبل)

یک قاشق بردارید و آن را در آب فرو ببرید، تقریبا جایی که سوژه شما خواهد افتاد، و پیش فوکوس کنید، سپس لنز خود را به فوکوس دستی یا MF تغییر حالت دهید تا فوکوس را قفل کنید. ممکن است لازم باشد چند بار تلاش کنید تا به نتایج دقیق دست پیدا کنید.

لنزک: در این مرحله ما قصد داریم، محل افتادن و فرو رفتن میوه در آب را پیش بینی کرده و از قبل در آنجا فوکوس کنیم. سپس برای اطمینان از برهم نخوردن فوکوس، لنز را روی فوکوس دستی یا MF تنظیم می کنیم.

نکات نهایی

نور را پخش کنید

سطوح شفاف، مانند شیشه، می توانند چالشی برای عکاسی باشند چون بسیار بازتابنده (منعکس کننده) هستند. اگر شما چند بار پشت سر هم در جهت ظرف شیشه ای فلاش بزنید، عیب و نقص های زیادی را در شیشه ثبت خواهید کرد – و مقدار زیادی اثر انگشت و گرد و غبار، با وجود این که قبل از شروع عکاسی آن را تمیز کرده بودید. برای نرم کردن نور، پنل نیمه شفاف دیفیوزر (پخش کننده نور) رفلکتور خود را بین سوژه و فلاش اکسترنال قرار دهید.

لنزک: در این مرحله هدف ما دیفیوز کردن یا پخش کردن نور است تا نور نرمی داشته باشیم. از این رو اگر دیفیوز نداشتید، می توانید از پارچه آستری یا کاغذ سفید نازکی بدین منظور استفاده نموده و آن را بین فلاش و سوژه خود قرار دهید.

فلاش و نوردهی

برای گرفتن عکس های پاشیدن مایعات (splash photography) بدون ثبت تاری حرکت (motion blur) ما باید از فلاش استفاده کنیم، چراکه فلاش به ما اجازه می دهد سریع ترین حرکات را، که حتی با سریع ترین سرعت شاتر موجود نیز قادر به آن نیستیم، ثابت و فریز کنیم. برای به دست آوردن بهترین نتایج شما باید در یک اتاق نسبتا تاریک عکس بگیرید، بنابراین چراغ ها را خاموش کنید و پرده ها را بکشید. به صورت دستی فلاش خود را بر روی قدرت ۱/۴ تنظیم کنید، چند عکس آزمایشی بگیرید، سپس برای تاریک یا روشن تر کردن تصویر، با تغییر دیافراگم نوردهی را به طور دقیق میزان کنید.

به عنوان یک مطلب آموزشی مکمل، تماشای ویدیو «چطور لحظه افتادن میوه ها داخل آب را فریز کنیم» را به شما توصیه می کنیم.

منبع

برگرفته از: Digital Camera World

منبع

برگرفته از: jasonrweingart

پیاده روی در جنگل فرصت های زیادی برای گرفتن پرتره های فوق العاده مهیا می کند، مخصوصاً اگر قرار باشد از بچه ها عکس بگیرید. مناظر جنگلی مجموعه مطلوبی از رنگ ها، شکل های طبیعی و نورهای متنوع به معرض نمایش می گذارد که برای عکاس پرتره مزیت محسوب می شود.

به جنگل ویستمن (Wistman) در منطقه دارتمور (Dartmoor) انگلیس رفتیم تا این عکس ها را بگیریم. این جنگل اسرار آمیز با درخت های بسیار زیبای بلوط یک مکان فوق العاده برای عکاسی پرتره است. البته اصلا مهم نیست چه جنگلی را برای عکاسی انتخاب می کنید، همه آنها ویژگی های مشترکی دارند که می توانند ترکیب بندی های جالبی را برای عکاسی پرتره شما فراهم کنند.

عکاسی از افراد در جنگل همیشه این خطر را به همراه دارد که کادر زیاد از حد شلوغ شود. فضای وسیع پر از درخت می تواند به نظر زیبا باشد، اما وقتی قرار باشد درون عکس پرتره قرار گیرد، انبوه جزئیات می تواند به ضرر سوژه اصلی باشد.

حل این مشکل در این است که راهی برای ساده کردن صحنه پیدا کنید و توجه را به سوژه اصلی تان جلب کنید. در این آموزش، تعدادی از این راه ها را توضیح می دهیم.

برای مثال، می توانید از یک دیافراگم باز برای رسیدن به عمق میدان کم استفاده کنید طوریکه شاخه های پیش زمینه و پس زمینه تار شوند. یا اینکه کادر را طوری ترکیب بندی کنید که محیط اطراف در هارمونی با سوژه قرار بگیرد.

ترفندهای ترکیب بندی مفید، مثل «قانون یک سوم» و «کادر در کادر» کمک بزرگی هستند چون به شما کمک می کنند تا از انبوه شاخه های تو در تو به شکلی که در عکاسی پرتره به کار شما می آید، استفاده کنید. با کمی تمرین این مهارت ها برایتان به عادت تبدیل می شوند.

چگونه یک پرتره جنگلی بگیرید

از کادرهای طبیعی استفاده کنید

یکی از ترفندهای جالب ترکیب بندی این است که با استفاده از کادرهای طبیعی، کادری داخل کادر اصلی تان ایجاد کنید که سوژه شما را احاطه کند. دنبال شاخه ها و تنه هایی بگردید که حفره هایی ایجاد کنند تا بتوانید از درون آنها عکس بگیرید.

عمق ایجاد کنید

عمق ایجاد کردن در عکاسی پرتره یک راه فوق العاده برای برجسته تر کردن جَو است و به شما کمک می کند توجه را به سمت سوژه اصلی تان جلب کنید. زاویه ای را انتخاب کنید که شامل جزئیات خارج از فوکوس، هم در پیش زمینه و هم در پس زمینه باشد.

به دنبال نور باشید

زیر سایبانی از شاخه ها، تغییرات نور زیادی وجود دارد، حتی در یک روز کاملا ابری. اگر چهره در سایه است، دنبال زاویه دیگری باشید یا از آنها بخواهید برای نورپردازی بهتر به سمت نور قرار گیرند.

به فکر تناسب رنگ ها باشید

لباس هایی انتخاب کنید که نسبت به محیط از نظر رنگ، تضاد داشته باشند. از طیف های سبز و قهوه ای و هر رنگ استتار کننده دیگر پرهیز کنید. رنگ های گرم مثل نارنجی و قرمز با رنگ های سردی مثل سبز و آبی در تضاد هستند.

دنبال الگو های تک رنگ باشید

درخت ها و شاخه ها الگو های مشبک فوق العاده ای به وجود می آورند، پس به دنبال قسمت هایی از صحنه باشید که این ویژگی را به خوبی نشان دهد. این احتمال وجود دارد که کادر بیش از حد شلوغ به نظر برسد اما شما می توانید با یک ترکیب بندی تک رنگ موثر آن را ساده کنید.

یک زاویه منحصر به فرد پیدا کنید

در زاویه پایینی قرار بگیرید و از یک لنز واید برای پیدا کردن زاویه ای که به شما امکان جا دادن سایبان در کادر را می دهد، استفاده کنید. سوژه تان را جایی قرار دهید که به خوبی با صحنه کادربندی شود، عجله نکنید و زوایای مختلف را برای یافتن یک زاویه منحصر به فرد بررسی کنید.

نکته آخر: برای پرتره های جنگلی تنظیمات ایزو را روی اتوماتیک قرار دهید.

برای اینکه تنظیمات یک نوردهی ساده برای پرتره های جنگلی را انجام دهید، این کار را بکنید: دوربین DSLR تان را روی مُد نوردهی دستی (M) قرار دهید و بعد از آن ایزو را روی اتوماتیک تنظیم کنید. حالا می توانید سرعت شاتر و دیافراگم را انتخاب کنید در حالی که دوربین ایزو را متناسب با آنها انتخاب می کند.

ما به سرعت شاتر حداقل ۱/۲۵۰ ثانیه برای پرتره هایی که دوربین در دست می گیریم (بدون سه پایه)، مخصوصا وقتی از فاصله های کانونی طولانی استفاده می کنیم، نیاز داریم. سطح نور زیر پوشش درخت می تواند کاملا اندک باشد، بنابراین یک دیافراگم باز، مثلا f/4 یا f/2.8 نه تنها یک عمق میدان کم ایجاد می کند، بلکه شما را قادر می سازد در نور کم بدون اینکه نیازی به افزایش زیاد ایزو داشته باشید، عکاسی کنید.

چه زمانی پرتره جنگلی بگیرید

در طول سال و حتی در طول یک روز، جنگل طیف وسیعی از نور، حالت و رنگ را به معرض نمایش می گذارد. برای مثال، زیر سایبانی از برگ ها در اوایل تابستان، سطوح نور نسبت به یک روز تمیز زمستانی، خیلی پایین تر قرار دارند و رنگ نور که از بین برگ ها فیلتر می شود، سبز دیده می شود. پس ارزش این را دارد که در مورد زمان های مناسب برای بیرون رفتن و عکاسی پرتره فکر کنید.

اگر می خواهید پرتره های رنگی از بچه ها بگیرید، یک تکه زمین پر از گل در فصل بهار گزینه مناسبی است، اما اگر چیزی رمزآلودتر می خواهید، عکاسی در یک شب زمستانی با فلاش تکمیلی (fill-flash) به نظر فوق العاده می رسد.

منبع

برگرفته از: Digital Camera World

قوانین ساده این بخش

• گاهی ما عمدا عکس هایی که بی عیب نیستند را انتخاب می کنیم، پس لطفا با انتقادات سازنده خود به دوستانتان کمک کنید
• آزادانه هر نصیحتی که می دانید مفید است را مطرح کنید – ترکیب بندی، نورپردازی، ویرایش و…

کاندید این هفته بخش نقد عکس (برای مشاهده سایز بزرگ روی عکس کلیک کنید):

عکس

مشخصات عکس :

• دوربین: Canon EOS 60D
• دیافراگم: f/2.2
• سرعت شاتر: ۱/۲۰۰۰sec
• حساسیت سنسور: ISO-100
• فاصله کانونی: ۵۰mm

عکاس: آقای سامان خوش پیمان

قصد داشتید چه چیزی را به تصویر بکشید؟

شغل این فرد آینده بینی است (رمال). در اینجا او به جلو (آینده) نگاه میکند و تابلوی کنار وی نیز به آینده اشاره دارد.

لطفا نظر خود را در قسمت نظرات، پایین همین صفحه، مطرح نمایید. شما چگونه چنین صحنه یا عکسی را به طور متفاوتی به تصویر می کشیدید؟ تشکر فراوان از همه عزیزانی که هفته گذشته در این بخش دیدگاهشان را مطرح نمودند.

سازنده ترین نظرات در سایت به شکل برجسته ای نمایش خواهند یافت. شما هم می توانید با کلیک روی این لینک عکس خود را برای بخش نقد ارسال نمایید.

مروری بر نقد عکس هفته گذشته

من به شدت توصیه می کنم که هنگام عکاسی به طریقی بدن خودتان را هیدراته نگه دارید (آب بدن خود را تامین کنید). بسیاری از اوقات، شما ساعت ها در مسیر خواهید بود و معمولا هوا گرم رو به داغ است. من از یک قمقمه کمری سه لیتری برای نوشیدن استفاده می کنم. نکته خوب در مورد آن این است که من می توانم خوراکی مختصر و چیزهای اضافی دیگر مانند یک GSP را در بخش کوله پشتی آن جا دهم.

این که از چه مایعی می خواهید استفاده کنید، به شما بستگی دارد، اما آب بهترین گزینه است، منبع پایه ای که می توانید از آن استفاده کنید. از آنجا که من از نوشیدن آب بیزارم، یک قاشق پودر گاتورید نیز برای طعم دار کردن آن به مخلوط اضافه خواهم کرد. من همچنین دوست دارم نوشیدنی هایم بسیار سرد باشند، بنابراین وقتی دارم قمقمه ام را آماده می کنم، مخلوط کن را پر از یخ می کنم، و بعد از آن آب اضافه می کنم. تنها چند بار بوده که روز من به پایان رسیده و تمام یخ ها آب شده، اما آب هنوز هم سرد مانده بوده است.

برای من، لباس جنبه دیگری از لوازم است که باید قبل از رفتن در نظر گرفت. من وقتی در اطراف شهر هستم و وقتی هوا گرم است شلوارک و دمپایی را ترجیح می دهم، اما در مسیر مسابقه، شلوار بلند و چکمه های پیاده روی می پوشم. در برخی از مسیرهای جاده ای که در آنها عکس گرفته ام، مجبور بودم با حشرات و گیاهان تیغ داری روبرو شوم که مرا زخمی می کردند یا مزاحمت ایجاد می کردند. من دیده ام که برخی از عکاسان شلوارک می پوشند، اما من مثل آنها نیستم. برای پیراهن نیز، من معمولا لباس های آستین کوتاه می پوشم مگر این که هوا سرد باشد.

همینطور برای لباس های دیگر، همه چیز به نوع مسابقه ای که شما در حال عکاسی از آن هستید بستگی دارد. برخی از انواع مسابقات بر اساس شایعه بارندگی به تعویق خواهند افتاد، درحالیکه انواع دیگر مسابقات به آب و هوا اهمیتی نمی دهند. در اولین مسابقه ای که من از آن عکس گرفتم، هوا ۴۰ درجه بود و تمام روز باران می بارید. من از قبل آماده شده بودم، اما با این حال پر از بدبختی بودم. مهم نیست پیش بینی وضع هوا برای مسابقه ای که به آن می روم چیست، اینجا در محل زندگی من (High Plains) اغلب بهار است و هوا می تواند به شدت تغییر کند، بنابراین من همیشه برخی از لوازم مورد نیاز در هوای سرد و هوای بارانی را همراه خود دارم. در واقع، در آخرین مسابقه ای که من در تگزاس از آن عکس گرفتم، پیش بینی وضع هوا، بارش باران تا روز قبل از مسابقه بود. من یک ژاکت بارانی بهتر از آنچه که داشتم خریدم. در روز مسابقه هوا ۹۰ درجه بود و خورشید در وسط آسمان می تابید.

تجهیزات دوربین مورد نیاز برای عکاسی از ورزش های موتوری

من به هیچ وجه در مورد بدنه های دوربین نظری ندارم. از همان دوربینی که دارید استفاده کنید. اگر دوربینی دارید که نرخ فریم بر ثانیه نیمه سریع دارد، برای شما بهتر خواهد بود؛ اما من با یک Pentax KX شروع به عکاسی کردم. من دوربینم را به دوربینی ارتقاء داده ام که نرخ فریم بر ثانیه بهتری دارد، اما تصاویر فوق العاده ای را دیده ام که با دوربین هایی با سرعت ۴ فریم بر ثانیه گرفته شده اند، بنابراین اگر دوربین شما کند است نگران نباشید. اگر دوربینی دارید که نرخ فریم بر ثانیه بالایی دارد، از آن استفاده کنید؛ اما لطفا فکر نکنید که فقط چون یک DSLR سطح مبتدی دارید در عکاسی موفق نمی شوید.

من معمولا کارت های حافظه با ظرفیت کمتر و سرعت بالاتر را ترجیح می دهم. اوایل، من توصیه ای از یک عکاس دیگر خواندم که گفته بود با استفاده از چندین کارت مختلف برای یک رویداد، اگر یک کارت بد عمل کرد، شما کل رویداد را از دست نمی دهید چون تصاویر بیشتری روی کارت های دیگر وجود خواهد داشت. بسته به دوربین شما و این که دارید با فرمت RAW، JPG یا هر دو عکس می گیرید، ظرفیت کارتی که باید استفاده کنید مشخص خواهد شد. من منحصرا با یک دوربین ۱۶ مگاپیکسل و با فرمت RAW عکس می گیرم و متوجه شده ام که استفاده از کارت های ۱۶ گیگابایتی برای من مناسب است. من ۵۰۰ عکس بر روی هر کارت می گیرم. اگر من در حال عکاسی از چندین کلاس مختلف باشم، از یک کارت برای هر کلاس استفاده می کنم. اگر یک کلاس مسابقه با تعداد کمی ورودی باشد، من معمولا از یکی از کارت های ۸ گیگابایتی ام استفاده خواهم کرد.

سرعت کارت حافظه نکته مهمی است که هنگام تصمیم گیری در مورد کارتی که می خواهید استفاده کنید باید در نظر داشته باشید. در عکاسی ورزشی، بسیاری از عکاسان چندین بار عکس می گیرند و مواقعی وجود دارد که ممکن است شما ۲۰ عکس پشت سر هم را با یک بار فشار دادن دکمه شاتر بگیرید. شما واقعا نمی خواهید بافر دوربین را پر کنید، اما این کار را خواهید کرد. با استفاده از یک کارت سریع، پر شدن آن را به تعویق بیندازید. کارت های من از ۴۵mb/s تا ۹۵mb/s متغیر هستند. در بیشتر مواقع، ۴۵ مگابیت بر ثانیه به خوبی جواب می دهد، اما من آن را به عنوان حداقل سرعت در نظر می گیرم.

لنز دوربین می تواند مهم ترین مورد از تجهیزات عکاسی باشد که شما باید در مورد آن فکر کنید. یک لنز با برد طولانی نقش مهمی در جنبه ایمنی ایفا می کند چون به شما اجازه خواهد داد تا بدون این که خودتان را در معرض خطر قرار دهید، در یک موقعیت عکاسی ایمن قرار گیرید. اگرچه من یک لنز ۲۰۰ میلی متری را به عنوان یک گزینه مناسب دست کم نمی گیرم، از یک لنز ۷۰-۳۰۰ میلی متری در هر مسابقه ای که تا به حال عکس گرفته ام استفاده کرده ام و بسیاری از عکس های من بین ۲۰۰ میلی متر و ۳۰۰ میلی متر بوده اند. من نمی گویم که یک لنز واید (عریض) هیچ جایی در جاده ندارد. دارد، اما در یک فضای بسیار محدود که من در یک مقاله دیگر به آن خواهم پرداخت. به طور خلاصه، اگر شما تنها لنز ۲۰۰ میلی متری دارید، احتمالا می توانید از آن استفاده کنید، اما من لنز با فاصله کانونی کمتر از ۳۰۰ میلی متر را برای اولین عکاسی از مسابقه به کسی توصیه نمی کنم.

این اولین سانحه ای بود که من از آن عکس می گرفتم و یکی از بزرگ هایش هم بود.

تنظیمات دوربین

وقتی بحث تنظیمات دوربین، مانند دیافراگم، سرعت شاتر، تراز سفیدی و مد شاتر مطرح باشد، خوب است اگر یک ایده از جایی که می خواهید شروع کنید داشته باشید تا بتوانید آنها را تخمین بزنید.

اولین نکته فرمت RAW در مقابل JPG است. من در مورد این بحث فقط نظر خودم را می گویم، اما این کاملا به خودتان بستگی دارد. من منحصرا با فرمت RAW عکس می گیرم، اما عکاسانی هستند که با فرمت JPG عکاسی می کنند چون آنها با محدودیت زمانی (فرجه) کار می کنند. این به شما بستگی دارد و اگرچه من عکاسی با فرمت RAW را توصیه می کنم، اگر شما در حال حاضر با عکاسی با فرمت RAW احساس راحتی نمی کنید، حس نکنید که مجبور هستید این کار را بکنید.

سرعت شاتر، تنظیم کلیدی دوربین شماست. در عکاسی اکشن (عکاسی از حرکات)، ما می خواهیم حرکت را ثابت کنیم. همین امر در مورد ورزش های موتوری نیز صدق می کند، اما برای افزودن به درجه سختی، این واقعیت وجود دارد که شما می خواهید بدنه ماشین، موتورسیکلت، موتورسوار، و راننده را ثابت (فریز) کنید، در حالی که یک سرعت شاتر به اندازه کافی آهسته داشته باشید تا به چرخ ها حالت تاری بدهد. این به بیننده تصویر اجازه می دهد تا بفهمد که وسیله نقلیه در حال حرکت است، چون اگر شما سرعت شاتر را تا آنجا که ممکن است بالا ببرید، به نظر خواهد رسید که وسیله نقلیه پارک شده و از تصویر دور می شود، البته مگر این که ماشین در حال حرکت نباشد.

من دوست دارم از یک پایه ۱/۵۰۰ ثانیه ای برای سرعت شاترم شروع کنم. این دقیقا به چیزی که شما در حال عکاسی از آن هستید بستگی خواهد داشت. کلاس های کندتر ممکن است به سرعت شاتر آهسته تری برای حفظ تاری چرخ ها نیاز داشته باشند، در حالی که ماشین های آفرود نامحدود (unlimited) با سرعت پیمایش بالاتر به سرعت شاتر سریع تری نیاز خواهند داشت. بهترین کار این است که در طول تمرین در جاده سرعت شاتر را تخمین بزنید و چند عکس آزمایشی با استفاده از سرعت شاترهای مختلف بگیرید.

من شروع به عکاسی به صورت دستی کردم. این کار به من اجازه داد تا درک خوبی در مورد مثلث نوردهی به دست آورم و اگر شما یک عکاس تازه کار هستید، من عکاسی به صورت دستی را به شما توصیه می کنم. اگر شما درک خوبی از نوردهی دارید، آن کلید چرخان حالت را به اولویت شاتر تغییر داده و از آنجا شروع کنید. در مورد دیافراگم اجازه دهید دوربین کار را برای شما انجام دهد.

من ایزو را به صورت دستی تنظیم می کنم. از ابتدای سفر عکاسی ام، تصمیم قاطع داشتم که ایزو را تا حد ممکن پایین نگه دارم و طبق آنچه که از بدنه دوربین خودم دیده ام، اگر به آن اجازه دهم تا ایزو را کنترل کند، آن را به عدد بسیار بزرگتری از آنچه که واقعا برای صحنه مورد نیاز است تنظیم می کند.

من همچنین عادت داشتم در حالت تراز سفیدی دستی عکس بگیرم، اما به نقطه ای رسیدم که در آن به دوربین اجازه می دهم برای من تصمیم بگیرد. اما آیا تصمیم دوربین همیشه کاملا دقیق است؟ نه، اما همیشه آنقدر نزدیک هست که بسیاری از اوقات من نمی توانم بگویم به تنظیم نیاز دارد. درست مانند مد عکاسی، اگر شما یک عکاس تازه کار هستید، از تراز سفیدی دستی استفاده کنید تا بتوانید در مورد آن یاد بگیرید، اما بعد از مدتی، آن را به تراز سفیدی خودکار (AWB) تغییر داده و اجازه دهید دوربین کار را انجام دهد.

موقعیت یا جایگاه عکاس هنگام عکاسی از موتورسواری و اتومبیل رانی

نکته بعدی و آخرین چیزی که شما باید بدانید این است که چطور یک پوزیشن یا جایگاه خوب برای عکاس خود انتخاب کنید (اینکه کجا بایستید). اولویت اول هنگام انتخاب یک محل، ایمنی است. ایمنی شما و ایمنی شرکت کنندگان. به همین دلیل است که شما به لنزی با برد زیاد نیاز دارید چون این کار امن نیست، و در بسیاری از موارد شما قادر نخواهید بود به اندازه کافی نزدیک شوید تا از آن لنز کیت ۱۸-۵۵ میلی متری برای گرفتن عکس استفاده کنید. اینجاست که آشنایی با مسیر به شما کمک خواهد کرد. نقاطی وجود خواهند داشت که ممکن است در نگاه اول خوب به نظر برسند، اما اگر در طول تمرین آنجا هستید، اول به چند ماشین که از آنجا رد می شوند نگاه کنید. وقتی من برای اولین بار از یک مسیر دایره ای عکس گرفتم، محلی را پیدا کردم که عالی به نظر می رسید و من داشتم تصور می کردم که چه نوع عکس هایی می توانم بگیرم. مشکل این بود که در آن محل تعداد زیادی لانه پرنده نیز وجود داشت که از لاستیک ها بیرون می آمدند و هیچ راهی وجود نداشت که من بتوانم آنجا عکاسی کنم، بنابراین مجبور شدم از آنجا بگذرم.

بنابراین در اینجا چند نکته کلیدی وجود دارد که شما باید به دنبال آن باشید:

آیا شما به آن نقطه دسترسی دارید و می توانید بدون خطر در آن جایگاه عکاسی کنید؟

دید از آن نقطه منحصر به فرد است؟

آیا شما مانع خدمه مسیر، خدمه مسابقه یا خود ماشین ها خواهید شد؟

درست مانند جلیقه پوش های رسانه ها، برخی از برگزار کننده ها قوانینی در مورد این که عکاسان کجا می توانند بروند دارند. بسته به برگزار کننده، این قوانین روی کاغذ نوشته خواهند شد، برگزار کننده ممکن است اهمیتی ندهد، یا شرایط بر اساس همان موقعیت ارزیابی شود، اما من همواره توجه و رعایت قوانین را توصیه می کنم.

یکی از عکس های مورد علاقه من. من در بالای یک صخره بزرگ، تقریبا ۲ تا ۳ متر بالای مسیر ایستاده بودم تا این تصویر را بگیرم.

نویسنده: استنلی هارپر (Stanley Harper)

اگر نکات آموزشی استنلی هارپر در این مطلب برایتان مفید بوده و از خواندن این مطلب لذت برده اید، لطفا در بخش دیدگاه ها (پایین همین صفحه) برایمان بنویسید تا مطالب بیشتری در این زمینه منتشر کنیم.

منبع

improvephotography

منبع

برگرفته از: ۵۰۰px

ویدیو پشت صحنه دستکاری عکس تماشایی از اریک جوهانسون

منبع

برگرفته از: ۵۰۰px

استودیوی بزرگ اثر کیتلین مک لاچلان (Kaitlyn McLachlan) در ۵۰۰px.com

هنگام راه اندازی استودیوی خودتان، اولین چیزی که نیاز دارید کمی فضا با دیوار آزاد است – من حداقل ۱٫۵ متر عرض و تمام طول دیوار تا سقف را توصیه می کنم. بسته به این که از چه چیزی عکس می گیرید، ممکن است به فضای کمتر یا بیشتری در عرض دیوار نیاز داشته باشید. پرتره های تمام قد یا تصاویری با بیش از یک نفر، به فضای دیوار بیشتری نیاز دارند، در حالی که پرتره های با کادربندی جمع و جور تر، عکاسی از محصولات و مواد غذایی به فضای کمتری نیاز خواهند داشت.

دومین مورد، یا مواردی که شما نیاز دارید یک پس زمینه است. بسته به رنگ و وضعیت دیوار شما، این واقعا یک گزینه اختیاری است. یکی از روش های مورد علاقه من برای عکاسی در استودیو، عکاسی با یک پس زمینه سفید ساده است، بنابراین اگر شما در حال حاضر یک دیوار تمیز و سفید دارید، پس به پیش! شما آماده اید! اگر می خواهید پس زمینه رنگی یا جالب تری را اضافه کنید، گزینه های شما نامحدود هستند. از میخ یا پونز برای آویزان کردن یک پارچه نقش دار، یک روتختی نازک یا یک پرده با هر رنگ و الگوی دلخواه استفاده کنید. اگر قصد عکاسی از یک جشن یا مضمون خاصی را دارید، می توانید برای به دست آوردن یک الگو یا طراحی خاص، کاغذهای کادو را با نوار چسب به دیوار بزنید.

مورد سوم، و به نظر من مهم ترین موردی که شما نیاز دارید، یک منبع نور است. این نیز می تواند هر چیزی باشد. نور مورد علاقه من برای استفاده، یک لامپ بلند و ایستاده با بازو های متعدد و قابل تنظیم است. این لامپ تغییر در شدت و نحوه قرار گرفتن نور را میسر می کند. شما همچنین می توانید از یک لامپ رومیزی، یک چراغ قوه، یک پنجره یا حتی شمع استفاده کنید – خلاق باشید. برای نورپردازی جدی تر (اگر قصد داشتید برای تجهیزات نورپردازی هزینه کنید)، ۲ واحد فلاش استودیویی به همراه ۲ پایه و سافت باکس را در نظر داشته باشید.

لنزک: هنگام استفاده از لامپ های رومیزی، آگاه باشید که اینها با نور روز متعادل نیستند. آنها به طور غیر صحیح به پرتره های شما یک رنگ گرم تا حدودی نارنجی خواهند بخشید. راه حل این مشکل این است که تراز سفیدی خود را بر روی Incandescent یا Tungsten با نماد لامپ رشته ای تنظیم کنید. در هر صورت اگر با ته رنگ های ناخواسته در عکس خود رو به رو شدید، با روش های اصلاح رنگ در فتوشاپ قادر به اصلاح و کنترل رنگ ها خواهید بود. مطلب «۵ روش مختلف برای اصلاح رنگ عکس ها در فتوشاپ» در این زمینه به شما کمک خواهد کرد.

اینجاست که سرگرمی آغاز می شود!

عکس از Evgeny Tchebotarev

یکی از دوستان خود را بیاورید، و در مقابل دیوار بنشانید. مطمئن شوید که او حداقل چند قدم از دیوار فاصله داشته باشد تا در تصویر عمق ایجاد کنید. از یک لنز با دیافراگم سریع مانند یک Canon 50 1.2 استفاده کنید (منظور لنزی است که دیافراگم بازتری ارائه دهد). با قرار دادن نور ها در ارتفاعات و موقعیت های مختلف در اطراف صورت مدل خود آزمون و خطا کنید. به نحوه افتادن سایه ها بر صورت و بدن او توجه کنید. هرچه نور به صورت سوژه شما نزدیک تر باشد، کنتراست و سایه ها شدیدتر خواهند بود. اگر نور دورتر باشد، سایه و کنتراست نرم تر و پخش تر شده، و در فضای بیشتری گسترده خواهند شد.

لنزک: برای اینکه با انواع چیدمان های نورپردازی آشنا شوید، مطلب «۲۴ چیدمان ضروری نورپردازی استودیویی» را مطالعه نمایید. همچنین مطلب «درک قانون مربع معکوس» به شما می گوید چطور نور در فاصله های مختلف تأثیر متفاوتی دارد، و چرا فاصله منبع نور با سوژه بسیار مهم است.

صحبت در مورد عکس اثر کیتلین مک لاچلان (Kaitlyn McLachlan) در ۵۰۰px.com

با استفاده از یک قطعه بزرگ مقوا، یا هر شیء بزرگ و صاف (مسطح) دیگری، تکنیک های نورپردازی مختلف را حتی بیشتر آزمایش کنید. با قرار دادن یک تخته بین نور و سوژه، از آن برای مسدود کردن بخشی از نور استفاده کنید، که سایه های جالبی بر روی صورت و بدن سوژه شما می افکند. شما همچنین می توانید یک قطعه مقوای سفید و روشن را به سمت سوژه خود بگیرید تا همچون یک رفلکتور نور بیشتری را به سمت سوژه تان بازتاب دهد. این کار به خصوص وقتی که شما گزینه های نورپردازی کم، و دوستان یا هم اتاقی های زیادی در اطراف خود دارید، مفید است.

عکس از Evgeny Tchebotarev

می خواهید از محصولات یا مواد غذایی عکس بگیرید؟ یک میز کوچک، ترجیحا سفید، بردارید و آن را بین دیوار و نور خود قرار دهید. شما می توانید از یک سفره، رومیزی، تخته گوشت، آینه، بشقاب های رنگارنگ یا هر تعداد پوشش دیگری برای میز استفاده کنید. برای به دست آوردن نور روشن تر و مستقیم تر، نور را نزدیک و بالای سر سوژه خود بیاورید.

عکس از Nicklas Bågvinge

مهم نیست از چه چیزی دارید عکس می گیرید، ترفند این است که انعطاف پذیر و صبور باشید – عکاسی چیزی جز آزمون و خطا نیست. حالا که اصول اولیه را دارید، دست به کار شوید. احتمالات برای استودیوی عکاسی خانگی شما بی پایان اند!

لنزک: فلاش ها و استروب های استودیویی عالی هستند. اما از آنجا که اثر آنها گذراست شما باید تصاویر خود را بر روی دوربین یا کامپیوتر خود بررسی کنید تا ببینید چه اثری دارند، و اگر در مورد نوردپردازی تازه کار باشید این امر روند یادگیری را طولانی می کند. بنابراین شما عزیزان را به مطالعه مطلب «آموزش نورپردازی ثابت در عکاسی پرتره» دعوت می کنیم.

شما توصیه های دیگری برای راه اندازی استودیو عکاسی در خانه دارید؟ آن ها را در بخش دیدگاه ها، پایین همین صفحه، با ما و دوستان لنزکی خود به اشتراک بگذارید.

منبع

برگرفته از: ۵۰۰px

۵ روش مختلف برای اصلاح رنگ عکس ها در فتوشاپ

در این آموزش ما روی عکسی با ته رنگ شدید صورتی کار می کنیم. اگرچه قصد دارم این ته رنگ را اصلاح کنم، اما همچنان می خواهم مقداری از رنگ صورتی را نگه دارم تا به عکس کمی گرمای بیشتر اضافه کنم.

لطفا توجه کنید که من روی این عکس هیچ پس-پردازشی انجام نداده ام و برای این است که کنتراست تخت به نظر می رسد. من تنها به وسیله Raya Pro دو نوردهی را با هم ترکیب کرده ام. من معمولا ابتدا اصلاحات رنگی را اعمال می کنم و سپس به بقیه کار ها می پردازم.

خب بیایید به ۵ روش اصلاح رنگ، که در ویدیو نیز توضیح داده شده، نگاهی بیندازیم.

خنثی سازی

برای اصلاح رنگ سریع به این مسیر بروید: Image>Adjustments>Match Color و در دیالوگی که ظاهر می شود، گزینه Neutralize را تیک بزنید.

نتیجه:

رنگ خودکار

این ساده ترین روش اصلاح رنگ است. به این مسیر بروید Image>Auto Color.

نتیجه:

فیلتر Camera RAW

به مسیر Filter>Camera RAW Filter بروید. در قسمتی که نوشته White Balance، از منو گزینه Auto را انتخاب نمایید. حال روی Ok کلیک کنید.

نتیجه:

تطبیق رنگ

تکنیک تطبیق رنگ (Match Color) برای عکس های نوردهی طولانی ای که با فیلتر کاهنده نور (ND) گرفته اید، و همچنین یک عکس نیز از همان صحنه بدون فیلتر ND ثبت کرده اید، عالیست. اگر فیلتر باعث ایجاد ته رنگ شدیدی شده باشد، آن رنگ ها را با عکسی که بدون نصب فیلتر ND گرفته بودیم، جا به جا می کنیم.

برای مثال در زیر عکسی از همان صحنه را که بدون فیلتر ND گرفته شده، مشاهده می کنید:

درحالیکه این عکس نیز در فتوشاپ باز شده است به این مسیر می رویم Image>Adjustments>Match Color. اینبار بدون اینکه تیک Neutralize را بزنیم، به قسمتی که Source نوشته می رویم و از منو، عکسی که بدون فیلتر ND گرفته ایم را انتخاب می کنیم.

همچنین می توانیم نتیجه را با تنظیم اسلایدر های Luminance (روشنایی) و Color Intensity (شدت رنگ) بهبود بخشیم.

نتیجه:

مشخص کردن یک نقطه سفید

ما می توانیم یک لایه منحنی ها (Curves) یا سطوح (Levels) ایجاد کرده و به فتوشاپ بگوییم نقطه سفید ما کدام است. فتوشاپ سپس رنگ ها و کنتراست را پیرامون این نقطه تنظیم می کند. برای مشخص کردن نقطه سفید، قطره چکان سفید رنگ را انتخاب می کنیم.

سپس با یک تخمین ابتدایی، روی روشن ترین نقطه عکس کلیک می کنیم که به فتوشاپ یک ایده کلی از اینکه نقطه سفید ما کدام است، خواهد داد.

نتیجه:

اکشن اصلاح رنگ جیمی

برای دانلود اکشن، اینجا کلیک نمایید.

برای آشنایی بیشتر با کار های جیمی، به وب سایت رسمی او throughstrangelenses.com مراجعه نمایید.

منبع

برگرفته از: ۵۰۰px

با جستجوی، «عکاسی اجسام بی جان» در سایت لنزک، به کلیه مجموعه عکس ها و مطالب آموزشی این شاخه عکاسی دسترسی خواهید یافت.

عکاس: Dina Belenko

عکاس: A.A abdelmajid

عکاس: Marta Borreguero

عکاس: Belén Argüeso Castelos

عکاس: Sarah Saratonina

عکاس: Lizzy Pe

عکاس: Lilia Alvarado

عکاس: Dirk Seifert

عکاس: Mostapha Merab

عکاس: Victoria Ivanova

عکاس: Ashraful Arefin

عکاس: Margareth Photography

عکاس: Carlos M. Almagro

عکاس: Miki Fujii

عکاس: EncroVision

عکاس: xaviercarrasquer

عکاس: Shihya Kowatari

عکاس: Lafugue Logos

عکاس: Jozef Kiss

عکاس: Miki Fujii

منبع

برگرفته از: ۵۰۰px

قوانین ساده این بخش

• گاهی ما عمدا عکس هایی که بی عیب نیستند را انتخاب می کنیم، پس لطفا با انتقادات سازنده خود به دوستانتان کمک کنید
• آزادانه هر نصیحتی که می دانید مفید است را مطرح کنید – ترکیب بندی، نورپردازی، ویرایش و…

کاندید این هفته بخش نقد عکس (برای مشاهده سایز بزرگ روی عکس کلیک کنید):

عکس

مشخصات عکس :

• دوربین: FUJIFILM X-M1
• دیافراگم: f/3.5
• سرعت شاتر: ۰٫۸sec
• حساسیت سنسور: ISO-640
• فاصله کانونی: ۱۶mm

عکاس: آقای پدرام غفوری

قصد داشتید چه چیزی را به تصویر بکشید؟

این عکس رو تو باغ موزه قصر گرفتم، با زوم و پن گرفته شده و قصد داشتم فکر آزاد بودن رو تو ذهن هر زندانی به تصویر بکشم. امیدوارم لذت برده باشید.

لطفا نظر خود را در قسمت نظرات، پایین همین صفحه، مطرح نمایید. شما چگونه چنین صحنه یا عکسی را به طور متفاوتی به تصویر می کشیدید؟ تشکر فراوان از همه عزیزانی که هفته گذشته در این بخش دیدگاهشان را مطرح نمودند.

سازنده ترین نظرات در سایت به شکل برجسته ای نمایش خواهند یافت. شما هم می توانید با کلیک روی این لینک عکس خود را برای بخش نقد ارسال نمایید.

مروری بر نقد عکس هفته گذشته

یک دلیل عمده برای ایجاد تعادل بین نور فلاش و نور محیط، روشن کردن یک سوژه تاریک در پیش زمینه است در حالی که یک پس زمینه به خوبی نوردهی شده دارید، اما این کار برای اضافه کردن کمی کنتراست و دادن کمی تاثیر بیشتر به تصویرتان نیز مفید است. این یک روش معمول برای عکاسی پرتره است.

یکی از اصولی که هنگام سر و کار داشتن با فلاش باید به یاد داشته باشید این است که معمولا مدت زمان (بقای) بسیار کوتاهی دارد و این بدین معنی است که تا زمانی که شما در حال کار کردن در محدوده همگام سازی سرعت شاتر آن (shutter speed sync range) هستید، تنها توسط دیافراگم تحت تاثیر قرار می گیرد.

هنگامی که شما تنظیمات نوردهی که می خواهید استفاده کنید را مشخص کردید، بهترین راه برای کنترل تاثیر یک فلاش، تنظیم قدرت آن یا تغییر فاصله بین آن و سوژه است. نور فلاش بسیار سریع افت پیدا می کند، بنابراین به پس زمینه های دور نخواهد رسید.

تنظیم نوردهی محیط

ساده ترین راه برای تنظیم نوردهی برای نور پس زمینه/محیط، استفاده از نورسنج توکار دوربین خودتان است، همانطور که به طور معمول از آن استفاده می کنید. در مد نوردهی دستی (M) عکاسی کنید و از یک مقدار حساسیت ثابت استفاده کنید به جای این که اجازه دهید دوربین خودش در مد ایزو خودکار (Auto ISO) حساسیت را تنظیم کند.

این کار کنترل کامل دیافراگم (و عمق میدان) و نیز سرعت شاتر را به شما می دهد. در حالت ایده آل از یک تنظیمات حساسیت کم استفاده کنید تا سطح نویز را پایین نگه دارید.

بدون فلاش یک عکس بگیرید و نوردهی را در صورت لزوم تنظیم کنید تا زمانی که راضی شوید که پس زمینه مناسب به نظر می رسد.

این به افکتی که شما می خواهید بستگی دارد، اما در بسیاری از موارد، کمی کاهش نوردهی پس زمینه ایده خوبی است، بنابراین کمی تیره تر از عکس های نرمالی که بدون فلاش می گرفتید نوردهی کنید.

وقتی فلاش زده می شود، تصویر شما تاثیر بیشتری خواهد داشت و سوژه شما برجسته خواهد شد. این کار همچنین کمی کنتراست بیشتر به صحنه شما می دهد.

تنظیم قدرت فلاش

اکنون زمان اضافه کردن یک فلاش نور است. در مورد فیلم توصیه می شود که از یک نورسنج برای اندازه گیری روشنایی نور فلاش استفاده کرده و تنظیمات نوردهی مناسب را تنظیم کنید، اما در مورد یک دوربین دیجیتال، گرفتن چند عکس آزمایشی سریع تر و آسان تر است.

فلاش های مدرن مدهای نوردهی از میان لنز (TTL) هوشمند خودکار دارند که می تواند مقدار نور مناسب را ارائه دهد، اما پیش بینی آنها دشوار بوده و مستعد بی ثباتی هستند، بنابراین در کل بهتر است که کنترل را به دست گرفته و آن را بر روی مد دستی تنظیم کنید. سپس قدرت فلاش را بر روی یک چهارم تنظیم کنید، چون این یک نقطه خوب برای شروع است.

اگر فلاش بیش از حد روشن است، شما دو گزینه پیش رو دارید، آن را از سوژه خود دور کنید یا قدرت را کاهش دهید. به همین صورت، اگر بیش از حد تاریک است، قدرت آن را افزایش داده یا آن را به سوژه خود نزدیک تر کنید.

گام های بعدی

همین! ما نحوه برقراری تعادل بین نور محیط و نور فلاش را تنها در چند مرحله ساده پوشش دادیم. شما می توانید نور و تعدیل کننده فلاش بیشتری اضافه کنید تا نور را نرم تر یا سخت تر کنید، اما اصل اساسی همان است.

به یاد داشته باشید که هر تعدیل کننده نور (light modifier – مثل سافت باکس) کمی نور را کاهش می دهد، بنابراین ممکن است لازم باشد قدرت فلاش را افزایش دهید یا آن را به سوژه خود نزدیک تر کنید تا به همان نوردهی برسید.

همچنین، شدت نور توسط قانون مربع معکوس کنترل می شود که اگر شما فاصله بین منبع نور و سوژه را دو برابر کنید، شدت نور تا یک چهارم افت پیدا می کند.

برعکس اگر شما فاصله را نصف کنید، شدت تا چهار برابر افزایش می یابد. بنابراین حرکات کوچک می توانند تاثیر چشمگیری داشته باشند.

بیشتر بخوانید: درک قانون مربع معکوس

همچنین اگر با فلاش اکسترنال عکس می گیرید، بهتر است جهت نور فلاش را نیز در نظر بگیرید و به عنوان یک قانون، عکاسی با فلاش جدا از دوربین نسبت به زمانی که روی کفشک دوربین نصب شده باشد، به شما نتایج خیلی بهتری خواهد داد.

بسیاری از تریگر های فلاش بی سیم و فلاش ها وجود دارند که ارتباط بی سیم توکار دارند، اما اگر مال شما ندارد، کابل ها به طور گسترده در دسترس و ارزان قیمت هستند.

اگر دوربین شما فاقد یک سوکت برای اتصال یک فلاش است، می توانید یک آداپتور کفشک را به قیمت بسیار ارزان بخرید، در این صورت هیچ بهانه ای برای عدم استفاده از فلاش به صورت از راه دور باقی نمی ماند.

منبع

برگرفته از: Digital Camera World

شما در مهمانی خانوادگی در تعطیلات آخر هفته اوقات بسیار خوشی داشته اید. شما یک عکس عالی از پدربزرگ و مادربزرگتان گرفته اید – عکسی که دوست دارید برای آنها چاپ کرده و قاب کنید. شما چند ویرایش کوچک انجام داده اید، سپس آن را در چاپگر عکس خود در خانه چاپ کرده اید. نتیجه بسیار تاریک بوده است و عکس گرفته به نظر می رسد. بدون هیچ تغییری، شما همین عکس را به یکی از خدمات چاپ عکس آنلاین می سپارید، اما وقتی عکس به دستتان می رسد، می بینید که پوست پدربزرگ و مادربزرگتان به طور غیر طبیعی زرد و ژاکت بنفش رنگ مادربزرگتان آبی به نظر می رسد. مشکل کجاست؟ شما تراز سفیدی را قبل از گرفتن عکس ها تنظیم کرده بودید و عکس روی کامپیوتر خوب به نظر می رسید. به نظر می رسید که عکس بدون هیچ گونه تغییر در رنگ یا غلظت بر روی وب نمایش داده می شود. اما هر نسخه از تصویر کمی متفاوت به نظر می رسد و هیچ یک از آنها آن چیزی که فکر می کردید در آن لحظه دیدید نیستند!

به دنیای مدیریت رنگ در عکاسی خوش آمدید. به نظر می رسد که همه چیز باید کاملا فنی و ریاضی باشد. تعادل رنگ، سفیدها را سفید به دست می آورد (حاصل می دهد). یک مرجع رنگ (ColorChecker Target) به شما کمک می کند تا به دقت رنگ بین عکاسی و پردازش دست پیدا کنید. پروفایل های ICC (کنسرسیوم رنگ بین المللی) مدیریت رنگ را استاندارد می کنند. و با این حال، نتایج شما آنچه که شما به یاد می آورید یا انتظار داشتید نیستند. حتی عکس های سیاه و سفید شما هم گاهی اوقات «دور از هدف مورد نظر شما» به نظر می رسند.

آنچه شما می بینید لزوما آن چیزی که دریافت می کنید نیست

وقتی که من بچه بودم، گاهی با دوستانم این بازی را می کردیم: ما سعی می کردیم مشخص کنیم که همه ما یک رنگ خاص را به شیوه ای یکسان می بینیم یا نه. آیا آنها رنگ قرمز را همانطور که من می دیدم می دیدند، یا قرمز را آنطور که من بنفش را می دیدم می دیدند، اما هر دوی ما برداشت خود را «قرمز» می نامیدیم چون این کلمه ای بود که آموخته بودیم به چیزی که می بینیم نسبت دهیم؟ شاید آن یک بازی دوران بچگی بود، اما حیرت انگیز است که آنقدرها هم دور از واقعیت نبود.

آنچه ما می بینیم

دید انسان پیچیده است: ما نه تنها برای دیدن رنگ و نور، بلکه برای پردازش آنچه که از طریق مغزمان می بینیم نیز ظرفیت های مختلفی داریم، که لایه هایی از تفسیر را به رنگ و نور اضافه می کند.

«ما جهان را آنطور که هست نمی بینیم، ما آن را آنطور که خودمان هستیم می بینیم» – آنیس نین

چشمان ما رنگ و نور را با دو نوع سلول درک می کنند، که به عنوان «استوانه ای» و «مخروطی» شناخته شده اند. یک مجموعه از سلول ها – مخروطی ها – حساس به رنگ هستند، اما نیازمند نور خوب می باشند. مجموعه دیگر سلول ها – استوانه ای ها – نسبت به روشنایی (میزان روشن یا تاریک بودن) حساس بوده اما نسبت به رنگ کمتر حساس هستند. نتیجه این است که وقتی نور تاریک تر می شود، رنگ، عمق، و جزئیات از دست می روند. ما آنچه را که در نور کم می بینیم، به صورت مسطح و غیر اشباع شده درک می کنیم. در مقابل، در نور روشن جزئیات فوق العاده ای را می بینیم.

این دو نوع سلول نه به قسمت های مساوی وجود دارند و نه به طور مساوی در چشم ما توزیع می شوند. تعداد سلول هایی که رنگ را می بینند و نیازمند نور روشن هستند کمتر است و در مرکز دید ما متمرکز شده اند. تعداد سلول هایی که در نور کم می بینند بیشتر بوده و عمدتا در اطراف لبه های دید ما متمرکز شده اند. اگر شما اهل اردو زدن یا کوهنوردی باشید، می دانید که بهترین راه برای قدم زدن در تاریکی، به جای تمرکز بر آنچه مستقیما روبروی شماست، تمرکز بیشتر بر روی آنچه که در هر دو طرف شماست می باشد. اگر از چراغ قوه استفاده می کنید، به جای مستقیم تاباندن نور به جلو، اگر نور را از یک طرف به طرف دیگر بتابانید بهتر در تاریکی مسیریابی خواهید کرد. علت آن این است که سلول هایی که جزئیات را در نور کم و تاریک می بینند، در دید جانبی ما فعال تر از همه هستند.

منبع تصویر: iStock

چه نور تاریک تر شود و چه روشن تر، کاهش در آنچه ما می بینیم بسیار تدریجی است. ما می توانیم جزئیات را در نور روشن ببینیم، و در هایلایت های بسیار روشن، اگر جزئیات را به خوبی نبینیم، رنگ را خواهیم دید. توانایی ما برای تشخیص رنگ ها و جزئیات همانطور که نور محو می شود، به تدریج کاهش پیدا می کند، اما ما قادر به تشخیص حرکت و دیدن اَشکال در سایه بسیار عمیق هستیم.

وقتی مقابل چشم اندازی قرار می گیریم، سلول های چشمان ما رنگ، روشنایی، و جزئیات را ثبت می کنند. اما مغز ماست که به ما می گوید که چه چیزی می بینیم. مغز ما اطلاعات را تفسیر کرده و شکاف ها را پر می کند. مغز ما همچنین به خاطرات و تجربیاتمان رجوع می کند تا آنچه می بینیم را تفسیر کند. ما متوجه نمی شویم که خطوط همانطور که با زیاد شدن فاصله از ما دور می شوند، چطور همگرا می شوند، چون مغز ما اعوجاج را اصلاح می کند. به طور مشابه، ما متوجه نمی شویم که چقدر زرد یا صورتی یا سبز ممکن است در نور یک اتاق وجود داشته باشد چون مغز ما این موضوع را به اندازه توجه به اینکه گوشت قرمز اکنون تا حدودی خاکستری است، مهم در نظر نمی گیرد.

آنچه دوربین می بیند و ثبت می کند

آنچه که یک دوربین «می بیند» را می توان به سادگی شرح داد: سنسور یک دوربین محدوده باریکی از نور و رنگ را ثبت می کند، و گیرنده های عکس به طور یکنواخت در سراسر میدان دید پاسخ می دهند. گیرنده های عکس، نه اشباع رنگ را در سایه ها کاهش می دهند، و نه وقتی که نور روشن تر می شود جزئیات بیشتری را ثبت می کنند. به طور مشابه، گیرنده های عکس رنگ بیشتری را در مرکز میدان دید ثبت نمی کنند. هر گیرنده عکس، صرف نظر از محلش روی سنسور، رنگ و نور را در صورتی که در داخل محدوده روشنایی سنسور وجود داشته باشند، ثبت خواهد کرد. علاوه بر این، توانایی یک سنسور برای ثبت رنگ و جزئیات به سادگی در هر دو انتهای محدوده روشنایی سنسور به پایان می رسد (یعنی به طیف روشنایی سنسور محدود است). خارج از این محدوده، هایلایت ها (قسمت های روشن صحنه) سفید و سایه ها سیاه می شوند.

دوربین ها آنچه را که سنسورهای عکس ثبت می کنند تفسیر می کنند، اما تفسیر آنها محدود و بر اساس یک الگوریتم ثابت است. تفسیر شامل مقایسه و تعمیم اطلاعات موجود برای پر کردن شکاف های کوچک با منطق است. تفسیر روان و قابل انعطاف نیست. خطوط همگرا هنوز هم همگرا خواهند شد، و میزان رنگ زرد در نور لامپ رشته ای، به تناسب همان مقدار رنگ زرد موجود در یک موز را نشان خواهد داد.

طیف سنج ها (Spectrometers) – دستگاه های مورد استفاده برای کالیبره کردن نمایشگر هایی مانند مانیتورها – به شیوه ای یکسان با سنسورهای دوربین کار می کنند. آنها رنگ را به طور یکنواخت و به روش خطی ثبت می کنند. این بدان معناست که مدیریت رنگ دیجیتال در میان تمام دستگاه های کالیبره شده سازگار است، اما کالیبراسیون قرار نیست بر چگونگی دیدن رنگ و نور توسط ما منطبق باشد.

نمای زنده در مقابل نمای دیجیتال

اختلاف دیگری بین دید ما و دستگاه های دیجیتال، اینکه چطور رنگ و نور را می بینیم، وجود دارد. وقتی ما به یک صحنه نگاه می کنیم، چشمان ما حرکت می کنند – حتی اگر این حرکت جزئی و ظریف باشد – و مقدار زیادی اطلاعات خارج از میدان دید اصلی ما را دریافت می کنند. ما ممکن است از رنگ، نور، و اَشکال در دید محیطی خود آگاه نباشیم، اما مغز ما آن اطلاعات را صرف نظر از این مسئله می گیرد و از آن برای تفسیر آنچه که ما بلافاصله می بینیم استفاده می کند.

دوربین ها نیز ممکن است نور و رنگی را انتخاب کنند که از خارج میدان دید سرچشمه می گیرد، اما تنها در صورتی که آنها از میدان دید دوربین عبور کنند.

دوربین ما بخشی از هرچیزی که ما می بینیم را می بیند.

هنگام نگاه کردن به عکس صحنه ای که قبلا گرفته شده در نمایی جدید، ما لایه دیگری از پیچیدگی را به آنچه در اصل دیده بودیم اضافه می کنیم.

تئوری های رنگ

هنگامی که بحث درک رنگ و نقش آن در عکاسی مطرح باشد، بررسی این که رنگ ها چطور برای ایجاد رنگ های دیگر ترکیب می شوند نیز حائز اهمیت است. شما ممکن است قبلا یاد گرفته باشید – احتمالا در کلاس هنر – که قرمز، زرد، و آبی رنگ های اصلی هستند، و ترکیب آنها رنگ های ثانویه ی سبز، نارنجی، و بنفش را ایجاد می کند. این ایده از قرن هفدهم وجود داشته، و هنوز هم رویکرد غالب مورد استفاده در هنر کلاسیک است. با این حال، اگرچه آن نظریه ممکن است هنگام ترکیب رنگ عملی باشد، اما آنطور که ما رنگ ها را می بینیم نیست و آنطور که رنگ در عکاسی یا چاپ باز تولید می شود نیز نیست.

تئوری سه رنگی

دو تئوری وجود دارد که شرح می دهند ما چگونه رنگ را می بینیم. طبق تئوری سه رنگی، ما گیرنده های متفاوتی برای رنگ های متفاوت در سلول های مخروطی چشمانمان (سلول هایی که رنگ را می بینند) داریم. گیرنده های مختلف سه طول موج نور مختلف را انتخاب می کنند: بلند، متوسط، و کوتاه، که ما به صورت قرمز، آبی، و سبز می بینیم. این سه رنگ با یکدیگر ترکیب می شوند تا تمام رنگ های قابل مشاهده دیگر را برای ما فراهم کنند.

پس جای تعجب نیست که تمام رنگ ها در دستگاه های خروجی روشنایی (دوربین ها، مانیتورهای کامپیوتر، پروژکتورها، و غیره) با ترکیبات مختلفی از رنگ های قرمز، آبی، و سبز تشکیل می شوند. از آنجا که RGB رنگ های نور هستند، اگر شما هر سه رنگ را با هم جمع کنید، رنگ سفید را به دست می آورید. هر سه رنگ را از هم کم کنید و به رنگ سیاه می رسید. این اساس مدل رنگ RGB است.

مدل رنگ چاپ – CMY – برعکس مدل RGB است، اما بر اساس تئوری سه رنگی نیز هست. CMY رنگ های چاپ هستند. جوهر برای ایجاد رنگ، طول موج های مشخصی از نور را جذب می کند و بقیه را بازتاب می دهد. اگر شما هر یک از رنگ های قرمز، سبز، و آبی را از سفید کم کنید، به رنگ های متضاد فیروزه ای یا سایان (Cyan)، ارغوانی یا مجنتا (Magenta) و زرد (Yellow) می رسید که به اختصار CYM نامیده می شوند. اگر شما هر سه رنگ (CMY) را به هم اضافه کنید، به رنگ (تقریبا) سیاه می رسید. (K – سیاه – به مدل رنگ چاپ اضافه می شود تا یک سیاه واقعی ارائه دهد، و در هزینه استفاده از هر سه رنگ برای تولید جوهر سیاه صرفه جویی کند.)

با تاباندن نور از میان دو لایه ژلاتینی قرمز، سبز، و آبی یک کلاژ (collage) رنگارنگ ایجاد می شود.

تئوری فرآیند مخالف

تئوری فرآیند مخالف (opponent process theory) می گوید که سلول های مخروطی چشمان ما از نظر عصبی به هم متصل اند تا سه جفت رنگ متضاد را شکل دهند: آبی در مقابل زرد، قرمز در مقابل سبز، و سیاه در مقابل سفید. وقتی یکی از این جفت ها فعال می شود، فعالیت در دیگری کاهش داده می شود. به عنوان مثال، وقتی قرمز فعال می شود، ما سبز کمتری می بینیم، و وقتی سبز فعال می شود، ما قرمز کمتری می بینیم.

اگر شما برای یک دقیقه به یک قطعه (تکه) قرمز خیره شوید، سپس نگاه خود را به یک قطعه سفید صاف تغییر دهید، یک رد تصویر (پس دید) سبز در وسط سفید خواهید دید. این فرآیند مخالف در دید شماست که دارد فعالیت می کند. دلیل این که ما سبز را بعد از خیره شدن به قرمز می بینیم این است که ما با خیره شدن، پاسخ عصبی برای رنگ قرمز را خسته کرده ایم. این امر به واکنش عصبی برای رنگ سبز اجازه می دهد تا افزایش پیدا کند.

شما این تئوری رنگ را در عمل هنگام متعادل کردن رنگ تصاویر دیده اید. وقتی شما قرمز را کاهش می دهید، تصویر شما سبزتر می شود، و وقتی زرد را افزایش می دهید، آبی تصویر شما کمتر می شود. تضاد سیاه و سفید بر روشنایی (luminance) یک تصویر تاثیر می گذارد.

سه رنگی به علاوه فرآیند مخالف برابر است با دید رنگ

در ابتدا، محققان فکر می کردند دید رنگ ما را می توان تنها با یکی از این دو نظریه توضیح داد. با این حال، اگرچه محققان قادر به ارائه مدرک قطعی نیستند، در حال حاضر به طور گسترده پذیرفته شده است که ما از هر دو روش به طور ترکیبی برای دیدن رنگ استفاده می کنیم. نظریه سه رنگی توضیح می دهد که چشمان ما چگونه رنگ را دریافت می کنند و نظریه فرآیند مخالف پیوندهای عصبی ای را که به مغز ما کمک می کنند رنگ را پردازش کند، توضیح می دهد.

مجددا، ما کارکرد این نظریه ها را در حال حاضر به صورت ترکیبی در عکاسی می بینیم. تصاویر با کانال های قرمز، سبز، و آبی ایجاد می شوند. در مقابل قرمز، سبز و آبی، فیروزه ای، ارغوانی و زرد قرار دارند. رنگ بین قرمز و سبز، و زرد و آبی متعادل می شود. تنظیم تعادل سیاه (سایه ها) و سفید (هایلایت ها) به یک تصویر تراکم می دهد.

فضای رنگ Lab

سیستم رنگ های سه رنگی (RGB) و فرآیند تضاد (R/G, Y/B, B/W) هر دو وقتی در عکاسی استفاده می شوند، تخت (مسطح) می باشند. منظور من این است که تنظیمات در آن فرآیندها در یک زمان تنها یک متغیر را تحت تاثیر قرار می دهند. قرمز بیشتر و آبی کمتر یک رنگ را به سمت نارنجی متمایل خواهد کرد. اگر سبز را کاهش دهید، با سایه ای از بنفش کار خواهید کرد. تغییر بین سیاه و سفید رنگ را تیره تر یا روشن تر خواهد کرد.

در مقابل، Lab تلاش می کند تا پیچیدگی دید انسان را با ترکیب دو فرآیند رنگ در یک مدل سه بعدی تکرار کند. هر رنگ نتیجه ای از توازن ترکیب شده و همزمان قرمز و سبز (“a”)، آبی و زرد (“b”)، و سیاه و سفید (روشنایی، یا “L”) است. نتیجه یک مدل رنگ است که محدوده رنگ کاملی که چشم انسان می تواند ببیند را نشان می دهد.

منبع تصویر: کنسرسیوم رنگ بین المللی (ICC)

از آنجا که Lab colour بسیار وسیع و دقیق است، هر رنگ در هر مدل تولید رنگ دیگری، دارای مقدار متناظر در Lab است. در واقع، Lab به عنوان مدل پایه برای محاسبه هر رنگ در هر مدل استفاده می شود. بنابراین، یک سیستم قابل اعتماد برای ترجمه رنگ ها از یک مدل به مدل دیگر نیز هست.

برخی از عکاسان و هنرمندان دیجیتال ترجیح می دهند در فضای Lab کار کنند، اما برای بسیاری از آنها، سیستم برای استفاده جهت مصارف عمومی بیش از حد بزرگ و پیچیده است. در مقابل، RGB و هم نشینش، CMYK، مدل های راحت و از نظر مفهومی ساده ای هستند که بیش از اندازه کافی رنگ را ارائه می دهند.

موج ها، مسیرها، و اشیاء

یک مشخصه دیگر وجود دارد که اگر ما بخواهیم رنگ و چگونگی عملکرد آن در عکاسی را به طور کامل درک کنیم، باید آن را در نظر بگیریم: رنگ ها مولفه های (اجزای) نور هستند، که در امواج حرکت می کنند. اگر شما نور سفید را به یک منشور بتابانید، منشور نور را منحرف (خم) خواهد کرد (شکست نور) و رنگین کمانی از رنگ ها از طرف دیگر پدیدار خواهد شد.

عکس از کلوینسونگ (Kelvinsong) برگرفته از ویکی انبار

رنگ ها هر یک در طول موج خود حرکت می کنند. وقتی که رنگ ها همه مستقیما با هم حرکت می کنند، نتیجه نور سفید است. اما وقتی که نور مجبور به تغییر جهت می شود، هر رنگ به طور متفاوت، بسته به طول موج خود، خم خواهد شد. بنفش، با کوتاه ترین طول موج، بیشتر از همه خم خواهد شد. قرمز، با طولانی ترین طول موج، کمتر از همه خم خواهد شد. و بنابراین وقتی نور سفید به هر سطحی اصابت می کند، نور به رنگ های تشکیل دهنده خود شکسته می شود.

این مسئله را نیز به دانسته های خود اضافه کنید که برخی از مواد، مانند شیشه، نور را منتقل می کنند؛ مواد دیگر، مانند یک سنگ صاف، نور را جذب می کنند؛ و در عین حال مواد دیگر، مانند لاک خشک شده، نور را منعکس می کنند. و همانطور که در مورد منشور دیدیم، نور وقتی با یک شیء برخورد می کند به رنگ های تشکیل دهنده شکسته می شود، مگر اینکه شیء کاملا صاف باشد. به علاوه، حتی اگر کاملا صاف باشد اما کاملا شفاف (روشن) نباشد، مواد برخی از طول موج های نور را جذب کرده و بقیه آنها را منعکس خواهند کرد. بنابراین، یک سنگ صاف نور را جذب می کند اما برخی از طول موج های نور را نیز منعکس می کند، که به سنگ یک رنگ به عنوان مثال خاکستری-قهوه ای می دهد.

این که رنگ چگونه منتقل می شود، جذب می شود، و منعکس می شود، نه تنها بر رنگ هایی که ما می بینیم تاثیر می گذارد، بلکه بر کیفیت رنگ هایی که می بینیم نیز تاثیر می گذارد. یک شیء که مقدار زیادی نور را جذب می کند – مثال سنگی که زدیم– رنگ اشباع شده و صاف را منعکس خواهد کرد. در مقابل، ماده ای که مقدار زیادی نور را منعکس می کند – به عنوان مثال، لاک خشک شده – یک حس عمیق و روشن از رنگ برای ما فراهم می کند.

جمع بندی

در حال حاضر، شما ممکن است فکر کنید که همه این مطالب بسیار جالب بود، اما چه فرقی برای من ایجاد می کند وقتی که در حال گرفتن یا ویرایش عکس هستم؟

عکاسی دیجیتال فرصتی برای ما فراهم کرده است تا رنگ را به شیوه ای که قبلا تجربه نکرده ایم، دستکاری کنیم. هنرمندان سنتی در زمینه نظریه رنگ و استفاده از رنگ برای به دست آوردن مزیت بزرگ ایجاد کنتراست، انتقال احساسات، و جلب توجه بیننده، آموزش دیده و تحصیل کرده اند. عکاسان در حال حاضر به لطف خلاقیت گسترش یافته، همان فرصت ها را دارند.

با درک نظریه های رنگ و چگونگی عملکرد رنگ، ما می توانیم رویکرد فنی خود برای دقت و صحت رنگ را بهبود بخشیم.

درک عمیق تر از رنگ و مدیریت رنگ به عکاسی بهتر منجر می شود. تصاویر آنچه را که شما هنگام گرفتن عکس درک کرده و احساس کرده اید را بهتر ثبت خواهند کرد، و توانایی شما برای استفاده از رنگ به نفع خودتان، تاثیر عاطفی و جذابیت عکس را بهبود خواهد بخشید.

ما همچنان سعی می کنیم مطالب بیشتری در مورد رنگ ها در لنزک منتشر کنیم، از شناخت تئوری رنگ ها همچون مقاله فوق تا روانشناسی رنگ ها و استفاده از آن ها در ترکیب بندی، کافیست در سایت لنزک کلمه «رنگ ها» را جستجو کرده تا به این مطالب دسترسی پیدا کنید.

منبع

برگرفته از: tutsplus

الکسیا سینکلر (Alexia Sinclair)، عکاس استرالیایی که در زمینه فاین آرت فعالیت حرفه ای میکند، پاسخش به این سوال، منفی است. او اعتقاد دارد که صرف گرفتن مدرک عکاسی، باعث محدود شدن خلاقیت هنر آموزان می شود.

وی میگوید: «شخصا فکر میکنم این کار (محدود کردن خود به کلاس درس) چشم شما را بر روی روش های خلاقانه خلق تصویر می بندد. چراکه بسیاری را از خارج شدن از چارچوب ها هراسان می کند».

الکسیا نقاشی و مجسمه سازی و همه چیز های دیگر میان این دو را در دانشکده هنرهای زیبا فراگرفت. سپس علاقه شدیدی به فتوشاپ در خودش یافت و با بورسیه تحصیلی ای که دریافت کرده بود، شانس این را پیدا کرد که به اروپا برود و مدرک کارشناسی ارشد خود را در هنرهای زیبا بگیرد.

او می گوید وقتی که در دانشگاه مشغول تحصیل بودم فکر می کردم که دیگر هیچ وقت نقاشی نخواهم کرد، ولی حالا با استفاده از فتوشاپ و صحنه هایی که برای عکس هایش خلق می کند، نیمی از کارهایی که انجام می دهد شامل استفاده از قلم مو می شود، البته نوع دیجیتالی.

مجموعه عکس «The Regal Twelve» الکسیا خود گواه این مدعاست. ترکیب مواردی چون چیدمان صحنه، لباس های مدل ها و فتوشاپ (و همچنین دوربین Phase One او) به عکس هایی که او میگیرد، جان می بخشند.

اگر تنها هدفت آموختن عکاسی است، شاید بهترین جا برای یادگرفتنش دانشگاه نباشد.

الکسیا به جای چند سال دانشگاه رفتن و شهریه دادن، شرکت در دوره های کوتاه مدتی را پیشنهاد می دهد که صرفا راه و رسم این کار را یاد می دهند. او می گوید: من فکر نمی کنم یه نفر حتما باید سه یا چهار سال دانشگاه برود تا عکاسی بخواند.

دانشگاه ها می توانند تئوری و تاریخچه عکاسی را آموزش دهند اما معمولا وقتی کار به قسمت عملی می رسد، یک پایشان لنگ می زند. در عین حال، زمان زیادی هم طول می کشد تا یک عکاس خوب بشوی. زمانی بود به خاطر محدودیت تکنولوژی باید خودت عکست را ظاهر میکردی و نتیجتا باید درک عمیق و درستی از نوردهی و سرعت شاتر می داشتی.

امروزه با وجود دوربین های دیجیتال، قسمت حدسی کار از فرآیند آموختن حذف شده است. در یک روز میشود هزار تا عکس گرفت و شاید به صورت اتفاقی عکسی که میخواهی را هم بگیری، اما یادگرفتن اینکه چه طور این کار را در آینده مجددا تکرار کنی به مراتب زمان زیادی می طلبد.

الکسیا می گوید: «من در اتاق تاریک (اتاق ظهور عکس) زندگی می کردم. آن زمان عکاسی دیجیتال نبود. صبح تا شب مشغول کار کردن با وسایل و مواد ظاهر کردن عکس بودیم و آدم نمی دانست آیا نتیجه درست خواهد بود یا نه. به همین خاطر عکاس خیلی متکی به نورسنج (Lighr meter) بود.

در این پیشه و هنر که موانع ورود روز به روز کمتر میشوند، افراد زیادی شانس خود را امتحان می کنند تا عکاس شوند. برای رقابت کردن با این افراد و برنده شدن این رقابت چیزی بیشتر از عکاسی نیاز است.

الکسیا در مصاحبه با سایت Bokeh اینچنین می گوید: «به همین خاطر من باید خودم را بیشتر و بیشتر به چالش بکشم تا به عکاسی ام چیزی اضافه کنم که برای بقیه چالش برانگیز بوده و به آسانی قابل بازتولید نباشد. وی افزود که به عنوان مثال اگر من فقط عکاسی خوانده بودم، نمی توانستم مانند امروز در این رقابت عمل کنم».

مخلص کلام اینکه محدود کردن خود فقط به تحصیلات آکادمیک، باعث میشود که خلاقیت نهفته در خود را محدود کنی و حتی مهارتهای دیگری که باعث میشوند در آینده عکاس بهتری بشوی را هم از دست بدهی.

برای اینکه مهارت های مختلف را یادبگیری و چند بُعدی بشوی، باید برای عکاس هایی که کارشان را بلدند کار کنی و در کنار آن ها باشی و باید فکر و خلاقیت خود را پرورش بدهی.

عکاسی خواندن در دانشگاه، بله یا خیر؟ شما در این مورد چه تجربه و نظری دارید؟ قطعا بسیاری از شما عزیزان در رشته هایی غیر از عکاسی نیز در دانشگاه تحصیل کرده اید، در این صورت لطفا همین سوال را برای رشته دانشگاهی خود پاسخ دهید. لطفا نظر خود را در پایین همین صفحه، قسمت دیدگاه ها، با ما و سایر دوستان لنزکی خود به اشتراک بگذارید.

نویسنده: Hannah Scott، مترجم میهمان: آقای سامان شریعتی

منبع

برگرفته از: bokeh.digitalrev

تنظیماتی که شما برای عکاسی از طلوع و غروب خورشید نیاز دارید مشابه تنظیمات لازم برای مناظر دیگر است، اما از آنجا که نور می تواند به سرعت تغییر کند، از پیش تنظیم کردن کنترل های کلیدی به شما کمک خواهد کرد تا به بهترین نتایج برسید. بنابراین ادامه این مطلب لنزک را مطالعه نمایید، تا با پیش تنظیمات لازم آشنا شده و آماده تر در محل عکاسی حضور یابید.

مواردی که می توانید از پیش تنظیم نمایید

بهتر است که دوربین خود را بر روی مُد نوردهی دستی (M) تنظیم کنید تا در شرایط نوری چالش برانگیز طلوع یا غروب خورشید، بهترین نتایج را به دست آورید. شما همچنین می توانید یک دیافراگم کوچک را از قبل تنظیم کنید، چون این کار یک عمق میدان بزرگ به شما خواهد داد – اما نه خیلی کوچک، وگرنه در معرض خطر پراش لنز (diffraction) قرار می گیرید که عکس های شما را نرم می کند. حدود f/16 نقطه شروع خوبی است.

یکی از دلایل عکاسی در غروب آفتاب، ثبت نور گرم تر است، بنابراین حتی اگر با فرمت RAW عکس می گیرید، بهتر است که تراز سفیدی را بر روی دوربین خود به جای خودکار بر روی نور روز (daylight) تنظیم کنید، چون حالت خودکار قالب رنگ گرم را خنثی می کند.

هرچند، بسته به نوری که با آن مواجه می شوید، ممکن است لازم باشد این گزینه را در محل عکاسی، یا بعدا در نرم افزار RAW، به ابری (Cloudy) یا سایه (Shade) تغییر دهید.

شما باید ایزو را بر روی ۱۰۰ یا ۲۰۰ تنظیم کنید تا بهترین کیفیت تصویر را به دست آورید، هرچند این به این معنی خواهد بود که شما باید از یک سرعت شاتر آهسته استفاده کنید. به این ترتیب، یک سه پایه و ریموت کنترل شاتر برای این نوع عکس ضروری هستند.

وقتی شما دارید از یک سه پایه استفاده می کنید، کاهش دهنده لرزش را خاموش کنید تا از فعالیت آن هنگامی که دوربین عکس می گیرد جلوگیری کنید، چون این امر می تواند باعث تار شدن تصویر شود. فوکوس خودکار در شرایط کم نور تقلا خواهد کرد، بنابراین فوکوس دستی را انتخاب کرده و به صورت دستی فوکوس کنید.

تنظیماتی که در روز عکاسی باید تغییر دهید

تنظیم بهترین نوردهی بزرگترین چالش در هنگام عکاسی در طلوع یا غروب خورشید است. از آنجا که آسمان بسیار روشن تر از منظره است، حفظ جزئیات هر دو در یک عکس تنها سخت است: نوردهی برای آسمان منظره را بسیار تیره خواهد کرد و نوردهی بر اساس منظره، آسمان را بیش از حد نوردهی خواهد کرد.

شما یا باید یک سازش (حد وسط) بین این دو پیدا کنید، یا یک فیلتر کاهنده نور تدریجی (ND Grad) را برای تیره کردن آسمان روشن تر متصل کنید، یا می توانید با دو نوردهی (یکی برای آسمان و یکی برای منظره) عکس بگیرید و آنها را در فتوشاپ با هم ادغام کنید، بدین صورت عکسی خواهید داشت که در آن هم آسمان و هم زمین به خوبی نوردهی شده است.

لنزک: به تکنیک ثبت چند نوردهی مختلف با کادربندی یکسان براکتینگ یا براکت گذاری نوردهی گفته می شود، که هم می توان آن را به صورت دستی انجام داد: یعنی دو یا چند عکس با تنظیمات نوردهی مختلف گرفت و یا اینکه کار را به دوربین سپرد و از گزینه براکت گذاری نوردهی خودکار (auto exposure bracketing) استفاده کرد. برای مطالعه آموزش اینجا کلیک نمایید.

ترکیب بندی منظره شما نیز بر نوردهی پیشنهادی توسط خوانش دوربین شما تاثیر می گذارد. اگر شما وسعت زیادی از آسمان روشن یا خورشید را در کادر بگنجانید، حالت خوانش نورسنجی ارزیابی کننده (Evaluative) شما به طور پیش فرض نوردهی ای را توصیه می کند که آسمان را به صورت یک تن میانی متوسط نوردهی خواهد کرد، و بنابراین پیش زمینه یا چشم انداز به طور ناکافی نوردهی خواهد شد.

همچنین، هنگام تغییر نوردهی برای مناظر، از تغییر دیافراگم اجتناب کنید، چون این کار بر عمق میدان تاثیر خواهد گذاشت. در عوض برای تنظیم نوردهی، یک سرعت شاتر آهسته تر تنظیم کنید، در حالی که ایزو را روی ۱۰۰ یا ۲۰۰ نگه می دارید.

هنگامی که منظره به طور مستقیم توسط خورشید روشن نشده است، شما متوجه می شوید که رنگ ها بسیار سرد به نظر می رسند. در این شرایط، شما می توانید تراز سفیدی را به ابری (cloudy) یا سایه (shade) تغییر دهید تا رنگ ها را گرم تر کنید، اما چک کنید که این کار باعث نشود رنگ ها در آسمان یا ابرها بیش از حد گرم به نظر برسند.

تنظیمات معمول دوربین برای طلوع و غروب خورشید

فرمت فایل

RAW

مُد نوردهی

دستی

دیافراگم

f/16

ایزو

۱۰۰

سرعت شاتر

آهسته تر از ۱/۳۰ ثانیه

مُد فوکوس

دستی

Drive mode

تک عکس (Single shot)

تراز سفیدی

نور روز (Daylight)

مطلب فوق از مجموعه مطالب «بهترین تنظیمات دوربین» لنزک می باشد. برای مطالعه دیگر مطالب مشابه، که چک لیست پیش تنظیمات دوربین را پیشنهاد می کنند، اینجا کلیک نمایید.

منبع

برگرفته از: Digital Camera World

زبان بدن در عکاسی: ۵ ژستی که باید از آن ها اجتناب کرد

منبع

برگرفته از: Creative Live

قوانین ساده این بخش

• گاهی ما عمدا عکس هایی که بی عیب نیستند را انتخاب می کنیم، پس لطفا با انتقادات سازنده خود به دوستانتان کمک کنید
• آزادانه هر نصیحتی که می دانید مفید است را مطرح کنید – ترکیب بندی، نورپردازی، ویرایش و…

کاندید این هفته بخش نقد عکس (برای مشاهده سایز بزرگ روی عکس کلیک کنید):

عکس

مشخصات عکس :

• دوربین: Canon EOS 6D
• دیافراگم: f/11
• سرعت شاتر: ۳۰sec
• حساسیت سنسور: ISO-100
• فاصله کانونی: ۱۹mm

عکاس: آقای محمد جواد رئیس الساداتی

قصد داشتید چه چیزی را به تصویر بکشید؟

قصد داشتم با تکنیک نوردهی طولانی، حرکت رفت و آمد خودرو ها و همچنین حرکت مترو (در وسط) را در ابتدای غروب بوسیله فیلتر ND ثبت کنم. مکان تقاطع پارک ملت شهر مشهد.

لطفا نظر خود را در قسمت نظرات، پایین همین صفحه، مطرح نمایید. شما چگونه چنین صحنه یا عکسی را به طور متفاوتی به تصویر می کشیدید؟ تشکر فراوان از همه عزیزانی که هفته گذشته در این بخش دیدگاهشان را مطرح نمودند.

سازنده ترین نظرات در سایت به شکل برجسته ای نمایش خواهند یافت. شما هم می توانید با کلیک روی این لینک عکس خود را برای بخش نقد ارسال نمایید.

مروری بر نقد عکس هفته گذشته

بسیاری از دوربین ها یک ویجت (widget) دارند که به استخراج جزئیات اضافی از تصاویر شما کمک می کند. قابلیت Auto Lighting Optimization (دوربین های کانن) یا Active D-Lighting (دوربین های نیکون) قسمت های روشن (هایلایت) و سایه را بعد از گرفتن عکس تنظیم می کنند تا جزئیات بهبود یافته و عکس کنتراست کمتری داشته باشد.

این یک ابزار مفید برای صحنه هایی با دامنه دینامیک (dynamic range) بالاست و می تواند با شدت های مختلف مورد استفاده قرار گیرد.

مانند بسیاری از اصلاحات دیجیتالی دیگر، در اینجا نیز تغییرات بر روی فایل های JPEG اعمال می شوند و نه به طور مستقیم روی فایل raw، و این مسئله محدودیت هایی ایجاد می کند – که مهمترین آن پتانسیل نشان دادن نویز در قسمت های سایه دار است.

این امر همچنین می تواند قابلیت های تنظیمات نوردهی مانند جبران نوردهی و براکت گذاری نوردهی خودکار (Auto Exposure Bracketing) را کم تاثیرتر کند.

اگر شما با فرمت raw عکس بگیرید، جزئیات بهینه سازی روشنایی در فایل جاسازی می شوند به طوری که وقتی به عنوان مثال تصویر در نرم افزار Canon’s Digital Photo Professional باز می شود، برای مطابقت با تنظیمات دوربین در زمان نوردهی، آن را روشن خواهد کرد.

پس از آن شما می توانید آن را خاموش کنید یا وقتی تصاویر raw خود را تبدیل می کنید آن را اعمال کنید. عکاسان فرمت raw همچنین گزینه نجات جزئیات در تصاویر کنتراست بالا با استفاده از اسلایدرهای سایه (shadow) و هایلایت (highlight) در طول پردازش را نیز دارند.

چگونه از بهینه سازی روشنایی (lighting optimization) برای حفظ جزئیات در شرایط عکاسی کنتراست بالا استفاده کنیم

تنظیمات استاندارد (Standard)

این تنظیمات پیش فرض است (در منوی عکسبرداری دوربین شما موجود است) و جزئیات قسمت های سایه دار اکثر تصاویر را بدون این که بیش از حد معلوم شود، بیرون می کشد. دیدن بهبود هایلایت ها سخت تر است، اما بر روی هیستوگرام در نمایشگر پشت دوربین قابل مشاهده است.

تنظیمات کم (Low)

وقتی بر روی Low تنظیم شود، اثر آن ظریف و جزئی می شود، اما قسمت های تیره تر تصویر را روشن می کند و کمی طراوت به رنگ های تیره تر می بخشد. تفاوت بین Low و Standard جزئی است، و در اکثر موارد هیچ دلیلی برای تغییر حالت به Low وجود ندارد.

تنظیمات شدید (Strong)

این گزینه برای استخراج جزئیات قسمت های تیره و روشن عکس در صحنه های «استاندارد» عالی است، اما برای برخی از تصاویر می تواند بیش از حد اغراق آمیز به نظر برسد. اگر با تنظیمات ایزوی بالا عکس می گیرید بهتر است از این گزینه اجتناب کنید، چون اغلب باعث ایجاد نویز در سایه ها می شود.

منبع

برگرفته از: Digital Camera World

یکی از تعدیل کننده های مورد علاقه شخصی من Westcott 7’ Parabolic Umbrella است که پوشش دیفیوزر (پخش کننده نور) اختیاری نیز دارد. این تعدیل کننده بسیار بزرگ است. من دوست دارم از آن استفاده کنم چون می توانم بدون به خطر انداختن نور نرم خود، یک فاصله خوب را بین سوژه ام و چتر حفظ کنم. اندازه تنها عامل تعیین کننده نرمی یک نور نیست؛ فاصله نیز نقش مهمی ایفا می کند. هر چه نور از سوژه شما دورتر باشد، سخت تر خواهد بود. یک مثال عالی از این مورد خورشید است. خورشید عظیم، اما فوق العاده دور است. به همین دلیل است که در روزهای صاف و بدون ابر چنین نور سخت و ناخوشایندی دارد (ابر ها مانند یک سافت باکس بزرگ نور را نرم می کنند و اگر نباشند نور خورشید شدید و سایه ها شدید خواهند بود). راه حل هایی برای این مشکل وجود دارد، که من در عرض یک دقیقه آنها را مطرح می کنم.

خب، چه می شود اگر شما فقط یک سافت باکس کوچک داشته باشید که یک مربع ۲۴ اینچی (۶۰ سانتیمتری) است؟ یک راه حل وجود دارد! آن را نزدیک تر بیاورید. برای کار ماکرو و هدشات (عکاسی از سر افراد)، کادربندی شما آنقدر تنگ خواهد بود که شما می توانید نور را بسیار به مدل نزدیک کنید. این کار یک نور چشمگیر و یکنواخت را میسر می کند. با توجه به ارتباط بین اندازه و فاصله، عکاسی از محصولات نیز می تواند از این کار بهره ببرد. یک سافت باکس ۲۴ اینچی وقتی بالا یا در کنار یک حلقه نامزدی یا ساعت مچی قرار داده شود، ناگهان غول پیکر به نظر می رسد.

حالا، چه می شود اگر من بخواهم بیشتر از سر و شانه مدل را در عکس جای دهم؟ اجازه دهید بگویم که می خواهم یک پرتره کامل (تمام قد) را عکاسی کنم. آن سافت باکس مربعی ۲۴ اینچی هنوز هم می تواند مورد استفاده قرار گیرد؛ ما فقط باید یک چیز به معادله اضافه کنیم: پارچه پخش کننده نور. من شخصا Westcott Scrim Jim را به دلیل اندازه های مختلفی که در اختیار می گذارد ترجیح می دهم. پارچه آستری (scrim) قطعه ایست که پخش کننده نور می باشد (به یک پارچه سفید در مقابل سافت باکس خود یا عکاسی از میان یک چتر فکر کنید). بنابراین، این کاری است که شما می توانید انجام دهید: سافت باکس خود را طبق معمول قرار دهید، سپس بین سوژه و سافت باکس (کمی نزدیک تر به سوژه تا به سافت باکس)، پارچه خود را قرار دهید. این کار به طور موثر اندازه منبع نور شما را افزایش می دهد. اگر شما تنها یک نور کوچک دارید که با آن کار کنید، اما به فاصله بیشتری نیاز دارید، این ترفند بسیار موثر است. باز هم، عکاسان محصولات در اینجا می توانند بهره ببرند. داشتن پارچه آستری یا هر ماده دیگری با خاصیت انتشار نور در استودیو به شما اجازه خواهد داد تا بدون تغییر تعدیل کننده، به آسانی بین محصولات کوچک و محصولات بزرگ سوئیچ کنید. با این کار، آن سافت باکس ۲۴ اینچی (۶۰ سانتی متری) ناگهان می تواند ۱۲۰ سانتیمتر در ۱۲۰ سانتیمتر، یا ۱۸۲ سانتیمتر در ۱۸۲ سانتیمتر شود و به شما اجازه دهد تا سوژه های بزرگ تر را نورپردازی کرده و عکاسی کنید. در بسیاری از عکس های ماشین ها از سافت باکس های بزرگ (فکر می کنم ۳ متر در ۳ متر) با چندین استروب (فلاش) در میان آنها استفاده می شود.

ما برای فرضیه بعدی مان، تصور می کنیم که اصلا از فلاش استفاده نمی کنیم. نور طبیعی می تواند یک ابزار عالی در کارنامه هر عکاسی باشد، اما لازم است که به درستی مهار و درک شود. مانند منابع نور مصنوعی، راه های مختلفی برای تعدیل نور طبیعی نیز وجود دارد؛ شما فقط باید خلاق باشید.

پارچه ها برای عکاسی در فضای باز عالی هستند. اگر خورشید نور بیش از حد تند و زننده ای دارد، به سادگی یک پارچه بالای سوژه خود قرار دهید و می بینید که سایه ها کاملا نرم می شوند. اگر شما تا به حال پشت صحنه های عکاسی مد و زیبایی را دیده باشید، اغلب یک ماده پخش کننده نور (یک دیفیوزر) بالای سر سوژه می بینید. این به شما اجازه خواهد داد تا کنترل بسیار بهتری بر نور داشته باشید، چون بعدا می توانید در صورت لزوم فلاش اضافه کنید.

هر عکاسی نمی تواند یک دستیار برای نگه داشتن پارچه داشته باشد، و هر مکانی هم اجازه نصب کردن پایه ها و بست ها برای بالا نگه داشتن پارچه را نمی دهد. در این شرایط، محیط زیست بهترین دوست شماست. ساختمان ها، درخت ها و سایبان ها تنها چند نمونه از مواردی هستند که شما می توانید برای ایجاد یک نور نرم از آنها استفاده کنید.

آب و هوا نیز می تواند مفید باشد. همیشه امکان پذیر نیست اما ثبت عکس ها در یک روز ابری می تواند بسیار سودمند باشد. ابرها مانند یک پارچه عظیم در آسمان عمل می کنند، یک سافت باکس عظیم طبیعی، که نور را برای شما نرم کرده و اجازه می دهند هر جایی که دوست دارید عکس بگیرید. اما اگر شما نور خورشید یا آن نور پس زمینه زیبای ساعت طلایی را بخواهید چطور؟ یک فلاش با کمی ژل نارنجی رنگ اضافه کنید و شما آماده هستید.

نور بزرگ می تواند انواع مختلفی داشته باشد. از فلاش گرفته تا نور ثابت (Continuous) و نور طبیعی، تکنیک های زیادی وجود دارند که به شما اجازه می دهند یک نور را نرم کرده یا بزرگ کنید. شخصا، منابع نور بزرگ همیشه مورد علاقه من بوده اند، چون می توانم از آنها تقریبا برای هر پرتره ای استفاده کنم. اگر شما تازه عکاسی را شروع کرده اید، من به شدت توصیه می کنم که به دنبال یک اکتاباکس (Octabox) حدود ۴۵ تا ۵۰ اینچ باشید، چون آنها بدون به خطر انداختن تطبیق پذیری و سهولت استفاده، یک نور بزرگ کافی برای عکاسی از ترکیب بندی های عریض تر به شما می دهند. داشتن چیزی مانند آن در کیف شما ضروری است تا چیزی مانع عکاسی شما نشود.

نویسنده: اسپنسر لوکاباف (Spencer Lookabaugh)

منبع

برگرفته از: fstoppers